ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ η οργή...
Εχουν και το θράσος να λένε ότι αυτός είναι ο τελευταίος μνημονιακός προϋπολογισμός, όταν είναι γνωστό πως έχουν προ-νομοθετήσει νέα μέτρα και για το 2019 και για το 2020, χώρια αυτά που θα προστεθούν επειδή δε θα «βγαίνουν τα νούμερα». Και μη μας πουν ότι «τα νούμερα θα βγουν», γιατί με το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης πρόσθεσαν στα μουλωχτά μισό δισ. νέα αντιλαϊκά μέτρα στο 2018, πέρα απ' αυτά που προέβλεπε αρχικά το Μνημόνιο.
Κάθε εργαζόμενος που δεν είναι τυφλωμένος ή δεν έχει συμφέροντα που εξυπηρετούνται από τη συριζανελίτικη «κατάσταση» εξοργίζεται με την αλητεία. Γιατί κανένας δεν είναι πλέον ανυποψίαστος. Οσοι δεν εκδηλώνουν την οργή τους, έχουν διαβρωθεί από τον κοινωνικό μιθριδατισμό και έχουν πέσει στη μοιρολατρία: «τι να κάνουμε, αυτή είναι δυστυχώς η κατάσταση».
Η οργή από μόνη της, όμως, δεν οδηγεί πουθενά. Επιτρέπει στη μνημονιακή αντιπολίτευση, με επικεφαλής τη ΝΔ, που έχει υπογράψει ή συνυπογράψει όλα τα Μνημόνια, να κάνει πολιτική σπέκουλα και να προσπαθεί να μετατρέψει αυτή την οργή σε καύσιμο για την επάνοδό της στην κυβερνητική εξουσία. Μπορεί να κάνει ζημιά στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν κάνει όμως ζημιά στο σύστημα. Με αντίπαλο μόνο την οργή που εκτονώνεται στην κάλπη, οι εναλλακτικές λύσεις είναι εύκολες. Αυτό δε γίνεται από το 2009 μέχρι σήμερα (για να μιλήσουμε μόνο για τα χρόνια της κρίσης);
Διαβρωτική δουλειά στις εργατικές συνειδήσεις, ιδίως των νέων, κάνει επίσης η αναπτυξιολογία. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει αναγορευτεί σ' ένα είδος Γης της Επαγγελίας. Ολοι την περιμένουν, μπας και βρουν καμιά δουλειά, χωρίς οι περισσότεροι να εξετάζουν τους όρους υπό τους οποίους θα δουλέψουν (αν βρουν κάποια δουλειά). Βλέπουν το τυρί (την ανάπτυξη, που κάποια στιγμή θα υπάρξει, σε οριακό βέβαια επίπεδο), αλλά δε βλέπουν τη φάκα (την κινεζοποίηση, που αποτελεί όρο της καπιταλιστικής ανάπτυξης).
Αν προσπαθήσουμε να βγάλουμε ένα απόσταγμα από τις κοινωνικές διεργασίες της περιόδου που διανύουμε, αυτό θα έχει το όνομα «ατομικότητα». Ο καθένας προσπαθεί να βρει τη δική του λύση επιβίωσης μέσα στην κρίση. Η συλλογική συνείδηση έχει υποχωρήσει, η πίστη στη συλλογική διεκδίκηση μέσω του συλλογικού αγώνα έχει πιάσει πάτο.
Ο ατομισμός είναι το χειρότερο δηλητήριο. Μόνος σου οργίζεσαι, μόνος σου απελπίζεσαι, μόνος σου ψάχνεις λύσεις επιβίωσης με τους χειρότερους όρους εργασίας και αμοιβής. Η ήττα είναι μέσα στη ζωή, μέσα στη μακρά διαδρομή του εργατικού κινήματος, όμως η επικράτηση του ατομισμού αποτελεί στρατηγική ήττα. Κι είναι αυτό που πρέπει να αποτρέψουμε.
Για να γίνει αυτό δεν αρκούν οι αγωνιστικές εκκλήσεις (που συχνά γίνονται με επιτιμητικό κούνημα του δαχτύλου, αν όχι «από καθέδρας»). Χρειάζεται συστηματική δουλειά ζύμωσης, πολιτικών αποκαλύψεων, διαφώτισης. Επιχειρηματολογία και όχι εκκλήσεις. Πολιτική και όχι ηθικολογία. Αυτό είναι το καθήκον των πρωτοπόρων εργατών, που καλούνται να κινηθούν στην κατεύθυνση της συγκρότησης μιας ταξικής πολιτικής συλλογικότητας.
Πηγή: http://www.eksegersi.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου